Απελπισμένη κραυγή
η φωνή μου
σκίζει
τη λανθάνουσα αγέλη
των αγγελιαφόρων
και σφηνώνεται
κατ' ευθείαν
στα πέτρινα διαζώματα
Απολιθώματα
οι ματιές τους
τα κίτρινα όνειρα
της πλαστικής αυγής
σφαχτήκανε πάλι
στο βωμό του Ορφέα.
Στο μάταιο προσωπείο
ξανά θα δω
τις ανύποπτες υπόστασές τους
τη μεταθανάτια μακαριότητά τους
την εξουθενωτική ανυπαρξία τους.
Ξανά στα σκαλιά ορμάει
η δύναμη των τεμνουσών.
η φωνή μου
σκίζει
τη λανθάνουσα αγέλη
των αγγελιαφόρων
και σφηνώνεται
κατ' ευθείαν
στα πέτρινα διαζώματα
Απολιθώματα
οι ματιές τους
τα κίτρινα όνειρα
της πλαστικής αυγής
σφαχτήκανε πάλι
στο βωμό του Ορφέα.
Στο μάταιο προσωπείο
ξανά θα δω
τις ανύποπτες υπόστασές τους
τη μεταθανάτια μακαριότητά τους
την εξουθενωτική ανυπαρξία τους.
Ξανά στα σκαλιά ορμάει
η δύναμη των τεμνουσών.
(2003) © Lucy
Μένω άφωνος. Είναι σα να έχεις γράψει στο παρελθόν για κάθε έννοια, για κάθε πορεία μελλοντική.
ReplyDeleteΤα ποιήματά σου απαιτούν την έκδοσή τους σε έντυπη μορφή!
Ευγενικέ μου ιππότη, αν σ' ευχαριστήσω ακόμα μια φορά θα είναι πλεονασμός?
ReplyDeleteΑν εγώ ζωγραφίζω με τις λέξεις, όπως έχεις πει, εσύ...
(η συνέχεια του σχολίου σε εγγραφή σου στο δικό σου blog. Δεν το γράφω ολόκληρο εκεί, γιατί δεν θέλω να αποκωδικοποιήσω την Πυθία!)