Max Ernst
(born Brühl, nr Cologne, 2 April 1891; died Paris, 1 April 1976).
Στα ηχεία μας σήμερα Κ. Βήτα
Σφαίρα
και
Ανεπάρκεια
Από το 2πλό CD Άργος
Κατεβάστε το κομματι
Ανεπάρκεια
Εδώ
Πέφτω
κυλώ
χάνομαι
δεν με κρατάς
δεν με πιάνεις
δεν αντέχεις
κενό
αδιαχώρητο κενό
αδυσώπητη έλλειψη
πόνος
τρέλα
μαύρο
κενό
λευκά σύννεφα
σε άδειες ματιές
σε τυφλά βλέμματα
σε θέλω
σαν στάρι
σαν στάχυ
σαν βροχή
σαν ψωμί
σαν νερό
δώσε μου
όχι
ρεύμα
όχι
σπίθα
όχι
λάμψη
όχι
ουρανό
δώσε μου
πόθο
κι ένα πάθος
πιο δυνατό
πέφτω
κι όλο
πέφτω...
Lucy 2007
Σφαίρα
και
Ανεπάρκεια
Από το 2πλό CD Άργος
Κατεβάστε το κομματι
Ανεπάρκεια
Εδώ
Πέφτω
κυλώ
χάνομαι
δεν με κρατάς
δεν με πιάνεις
δεν αντέχεις
κενό
αδιαχώρητο κενό
αδυσώπητη έλλειψη
πόνος
τρέλα
μαύρο
κενό
λευκά σύννεφα
σε άδειες ματιές
σε τυφλά βλέμματα
σε θέλω
σαν στάρι
σαν στάχυ
σαν βροχή
σαν ψωμί
σαν νερό
δώσε μου
όχι
ρεύμα
όχι
σπίθα
όχι
λάμψη
όχι
ουρανό
δώσε μου
πόθο
κι ένα πάθος
πιο δυνατό
πέφτω
κι όλο
πέφτω...
Lucy 2007
teleios.
ReplyDeletemin xanapo oti ayta einai ta agapimena mou post
Ο πίνακας με τα δύο γυμνά, το ένα εκ των οποίων καλύπτεται εν μέρει με έναν κόκκινο χιτώνα και το άλλο σε ιώδεις αποχρώσεις, είναι εκπληκτικός. Θέλω οπωσδήποτε πληροφορίες για αυτό το έργο...
ReplyDeleteΚαληνύχτα!
@Mr.wrong guy,
ReplyDelete(πόσο μού αρέσει αυτό το mr.!!),
χαίρομαι, που είναι τα αγαπημένα σου...
@Αntoine,
ReplyDeleteο πίνακας έχει τίτλο The Clothing of the Bride,
φιλοτεχνήθηκε το 1940 και βρίσκεται στην συλλογή Max Ernst του μουσείου
Guggenheim.
Ο Max Ernst ανήκει στους σουρεαλιστές ζωγράφους, και αυτό που διακρίνει αυτό το κίνημα, σε όλες τις μορφές του (εκτός από τη ζωγραφική, στον γραπτό λόγο επίσης, στην ποίηση κλπ)
είναι ο αυτοματισμός της γραφής.
Οι καλλιτέχνες αφήνουν τον εαυτό τους ελεύθερο να εκφραστεί με τον αυτόματο τρόπο, χωρίς να επεμβαίνει η λογική επεξεργασία, με αποτέλεσμα να βγαίνει όλος ο κόσμος του υποσυνειδήτου τους.
Υπάρχει έντονο το στοιχείο του ερωτισμού στα έργα των σουρρεαλιστών, όπως και το ονειρικό στοιχείο.
Δεν είναι εύκολο να αποκωδικοποιήσει κάποιος ακριβώς τους συμβολισμούς τους, αλλά η γοητεία των έργων αυτών έγκειται ακριβώς, στο ότι "μιλούν" στον κάθε θεατή των πινάκων με διαφορετικό τρόπο, αγγίζουν τον καθένα μας διαφορετικά, ανάλογα με το τι κουβαλάμε μέσα μας...
Με τον αυτοματισμό της γραφής, γράφω κι εγώ τους στίχους μου.
Όταν πρωτοανέβασα στο πρώτο μου blog στον path το 2005, κάποια ποιήματά μου,
μερικοί φίλοι μού έγραψαν, ότι είναι δυσνόητα.
Είχα απαντήσει ακριβώς αυτό.
Ότι είμαι επηρεασμένη από τα κινήματα του ντανταϊσμού και του σουρεαλισμού και γράφω έτσι...
Θα το βρω αυτό το σχόλιο και θα το μεταφέρω εδώ...
Χμμμ, τι θυμήθηκα τώρα...!!
Danke Fräulein!
ReplyDeleteΣήμερα μας έκαναν κατάληψη στο μικρό σχολείο μας και γυρίσαμε στα σπίτια μας.
Γνώριζα τα χαρακτηριστικά του υπερρεαλισμού, αλλά ποτέ δεν ασχολήθηκα σε βάθος με αυτό το κίνημα παρά μόνο λίγο στον τομέα της ποίησης. Ο Ελύτης είχε επηρεαστεί πολύ.
Όσο για το Magritte ποτέ δεν του είχα δώσει τη δέουσα προσοχή. Με άφηνε λίγο αδιάφορο η ζωγραφική του. Όμως, αύριο κιόλας, θα αγοράσω το λεύκωμα της Taschen για το Βέλγο καλλιτέχνη.
Επίσης, το path blog σου είναι λίγο απαρχαιωμένο. Αλλά τι να κάνουμε... εξελίσσεται ο κόσμος!
Όντως, μπορώ να πω ότι προτιμάς την αυτόματη γραφή. Εγώ πάλι οτιδήποτε κι αν κάνω το μελετάω αρκετά. Έτσι, είναι ο χαρακτήρας μου... Να φανταστείς ότι σε διαγωνίσματα ή εξετάσεις το γραπτό μου ποτέ δεν είχες μία μουτζούρα. Ό,τι θα έγραφα, αυτό θα ήταν και η τελική απάντηση. Το ίδιο και με το βιβλίο που συνέγραψα πέρσι, αλλά δυστυχώς η χρονιά με αποτρέπει από την ενασχόληση επιπλέον με αυτό.
Σου το ξαναλέω. Τα Χριστούγεννα περιμένω ξενάγηση στην πόλη σου (όχι τόσο στην πόλη, γιατί έρχομαι συχνά, αλλά σε κάτι άλλα εκθεσιακά μέρη)!
Μουτς!
σ ευχαριστούμε για τον πολύ και εξαίσιο ernst.
ReplyDeleteη πτώση έχει μέσα της την ηδονή του ιλίγγου
anaforika me to post tous stixous kai ta sxolia sou afierwnoena tragoudi tis
ReplyDeleteSarah McLachlan
Fallen
Heaven bent to take my hand
And lead me through the fire
Be the long awaited answer
To a long and painful fight
Truth be told I've tried my best
But somewhere along the way
I got caught up in all there was to offer
And the cost was so much more than I could bear
Though I've tried, I've fallen...
I have sunk so low
I have messed up
Better I should know
So don't come round here
And tell me I told you so...
We all begin with good intent
Love was raw and young
We believed that we could change ourselves
The past could be undone
But we carry on our backs the burden
Time always reveals
The lonely light of morning
The wound that would not heal
It's the bitter taste of losing everything
That I have held so dear.
I've fallen...
I have sunk so low
I have messed up
Better I should know
So don't come round here
And tell me I told you so...
Heaven bent to take my hand
Nowhere left to turn
I'm lost to those I thought were friends
To everyone I know
Oh they turned their heads embarassed
Pretend that they don't see
But it's one missed step
You'll slip before you know it
And there doesn't seem a way to be redeemed
Though I've tried, I've fallen...
I have sunk so low
I have messed up
Better I should know
So don't come round here
And tell me I told you so...
@antoine,
ReplyDeleteκαταλήψεις, ε;
Τι ωραίες μέρες! Όχι, δεν εννοώ ότι μού άρεσε που χάναμε μαθήματα, γιατί ήμουν κάτι σε nerd σαν μαθήτρια, σπίτι, διάβασμα, γλώσσες, και τούμπαλιν!
Αλλά, βρε παιδί μου, έχουν μια μαγεία οι διεκδικήσεις, όταν γίνονται σωστά και ξέρουμε γιατί τις κάνουμε!
Αλοίμονο στον πολίτη, που θα πάψει να αγωνίζεται και να διεκδικεί!
Έλα εσύ αθήνα και θα τα βρούμε...
:-)
@Μάρκο,
ReplyDeleteπολλών ειδών οι ηδονές...
Και ο φόβος έχει την ηδονή του
και ο ίλιγγος και οι καταδύσεις σε άδυτα...
@Δημήτριε,
ReplyDeleteπανέμορφοι στίχοι...
Όταν μού χαρίζουν ποιήματα,
δεν μπορώ παρά να ευτυχώ, έστω και για λίγο...
Kisses!
Λούσυ μου, ήθελα να γράψω για τον φανταστικό Μαξ Ερνστ και τους λυρικότατους στίχους σου που ντύνεις τους πίνακες, ή μήπως οι πίνακες ντύνουν τους στίχους σου, αλλά κόλλησα σε αυτό που έγραψες στο σχόλιο σου "Αλοίμονο στον πολίτη, που θα πάψει να αγωνίζεται και να διεκδικεί!"
ReplyDeleteΠροσυπογράφω Λούσυ μου.
@Μιχαήλ μου,
ReplyDeleteμού βάζεις ερώτημα...
Χμμμ, δεν ξέρω τι ντύνει τι...
Πάντως με εκφράζουν πολύ αυτές οι αναρτήσεις, επί του παρόντος.
Ευχαριστώ πολύ.
Φιλιά!
Αποκαλυπτικό! Και για το αγωνίζεσθαι μόνο προτροπές! Αγωνίσου για να ζεις αλλιώς θα φυτοζωείς! Στο πολύ παληό blog σου γνώρισα μια τρυφερή, συνεσταλμένη Λούσυ.
ReplyDeleteΦιλιά καλό μου. :)
H antigrafeas soy xtypise pali. Kses afth h 3 4 5 parties dhladh 3 4 5 malakies thn imera. Peftei kai afth tvra kai grafei gia skliroys po8oys kai pa8h e xe xe xeee to kerdisa?
ReplyDelete@Free μου,
ReplyDeleteκαλησπέρα!
Λίγο αργοπορημένη απάντηση!
Με τίποτα δεν μπορώ να φυτοζωώ!
Μα με τίποτα, λέμε!
Οπότε...
Φιλιά!
@killer,
ReplyDeleteΜπαμπά, χαλλλλλαρά, μπαμπά μου ξεκόλλλλλλα, καθόλου δεν χρειάζεται να τρως αυτή τη φόλλλλλα!
Χα χααα!
Καλό;
Σε πεζό λόγο τώρα!
Σού έχω πει, να μην ασχολείσαι με κατά φαντασίαν...κλπ κλπ...
Έχω βαρεθεί να το ακούω το παραμύθι, βέβαια, αλλά να μια ενημέρωση:
Κάποια στιγμή, όταν η ...τάδε ξεσήκωσε ασύστολα το σενάριο The company of wolves, του Neil Jordan, και πούλαγε φούμαρα στους αδαείς, τής άφησα ευγενικό σχόλιο, τής επεσήμανα, ότι το κείμενο της μεν, ήταν καλό, αλλά καλύτερα είναι να είναι κανείς πρωτότυπος, ή αν δεν μπορεί, ας γράφει την πηγή της έμπνευσής του.
Η απάντηση;
Με έλουσε με βρισιές, μεταξύ των οποίων "πανηλίθια μπλόγκερ" και μετά έσβησε το σχόλιό μου...
Ω! θεέ μου, τι επίπεδο!
Θηριοτροφείου!
Χα χααα!
Οπότε τι μού λες τώρα!
Η λέξη δεοντολογία είναι άγνωστη σε πλείστους όσους...
Επίσης τώρα, δεν μπαίνει στο μπλογκ μου για να μην καρφώνεται. Μπαίνει μόνο στο feed μου!
Χα χαααα
Γιαυτό...
Μπαμπά, χαλλλλαρά, μπαμπά μου ξεκόλλλλλα....
Χα χααααα
Τίποτα δεν κέρδισες!
Δεν βάζω στοιχήματα!
:-)))