Wednesday, April 11, 2007

ΕΛΕΓΕΙΑ



Ξεμακραίνει η θλίψη
Που έχτιζε με τα χέρια του
Ο δήμιος
Όλοι οι γόρδιοι δεσμοί κομμένοι
Νέες πηγές
Αμάραντη ικεσία
Αναβλύζουν από τα δάκρυα του χαμού

Τούτη η άνοιξη
Λαχταράει να ζήσει
Να σκοτώσει τους οιωνούς
Και να συνθέσει την άσπιλη ελεγεία της

Τούτη η άνοιξη
Σπέρνει παπαρούνες μέσα στο αίμα
Κι ασπάζεται το μέτωπο του κεραυνού.

Lucy 2007

8 comments:

  1. Πάλι θλίψη, πάνω που τρέχει η άνοιξη; :-(

    ReplyDelete
  2. Είπες και συ να γεμίσεις τα ματάκια σου Απρίλης που 'ναι, ε;

    ReplyDelete
  3. @Στέλιο,

    καμμία θλίψη!
    Το αντίθετο μάλιστα!
    Ευδαιμονία!
    :-)

    ReplyDelete
  4. @Ηλία,

    ναι! Είπα να γεμίσω το οπτικό μου πεδίο με τριαντάφυλλα!
    :-)

    ReplyDelete
  5. Ρητορικά, ρωτώ (και ορμώμενος από την πανέμορφη απάντησή σου): Πότε θα καταλάβουν οι άνθρωποι (Στέλιο καθόλου για σένα μην με παρεξηγήσεις ε...) πως δάκρυ ή ένα βλέμμα απλανές ή μια "ελεγεία" δεν σημαίνουν καλά και σώνει στενοχώρια, αλλά μπορεί ακριβώς να είναι και ο φυσικός χώρος της φτιαξιάς σου...;

    ReplyDelete
  6. Παρα πολυ καλο.

    ζερο.

    ReplyDelete
  7. βλέπω ότι η άνοιξη αυτή θα είναι πανέμορφη γεμάτη από λίλιθ και προραφαηλίτες

    ReplyDelete
  8. @Ηλία,

    της "φτιαξιάς" μου! Ακριβώς έτσι!
    Το άφησα να "αναπνεύσει"!
    :-)


    @zero,
    όπως πάντα, σ' ευχαριστώ πολύ,φίλε μου!
    :-)


    @Μάρκο,
    μα δεν είναι υπέροχοι;;
    Με όλες αυτές τις στιβαρά και μελαγχολικά όμορφες φιγούρες;
    :-)

    ReplyDelete