Δημήτρης Δανίκας

Σε άμεση συνάρτηση με το προηγούμενο post,
να τι σημαίνει για μένα δημοσιογραφία-αρθρογραφία:
Σύντομη, εύστοχη, δηκτική, στηλιτεύουσα and
NOT BEATING AROUND THE BUSH!

ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ
Μπάτσοι

ΤΟ ΘΕΑΜΑ έμοιαζε με στιγμιότυπο από επιθεώρηση του Γιάννη Γκιωνάκη. Παραλήρημα αντί για ομιλία. Παραμίλημα αντί για επιχειρηματολογία. Σε κατάσταση υστερίας όταν διαφήμιζε την ιδιωτική Παιδεία. Ωραία, να συμφωνήσουμε στην απελευθέρωση της αγοράς, αφού προηγουμένως εσείς κυρα-Μαριέττα μου εξαφανίσετε τα φροντιστήρια και εξισώσετε τους μισθούς των εκπαιδευτικών με εκείνους των Ευρωπαίων λειτουργών. Μπούρδες θα μου πείτε. Βουλωμένα τ' αυτιά της κυρίας. Επομένως, τι; Να αφήσω τα παιδιά μου να τα κατσιάζει; Ούτε μία στις εκατό. Γι' αυτό σας λέω: το μόνο καλό που μπορείτε να κάνετε είναι να τα στείλετε για σπουδές και εργασία στο εξωτερικό, ώστε να μη γλείψετε κατουρημένες ποδιές βουλευτών, υπουργών και άλλων κομματικών. Κάποτε φεύγαμε για να γλιτώσουμε από τον μπάτσο της Ασφάλειας, τώρα φεύγουμε για να γλιτώσουμε από τους μπάτσους της Μαριέττας. Αυτή είναι η πρόοδος της ελληνικής Παιδείας από το 1960 μέχρι σήμερα!


ΤΑ ΝΕΑ , 29/09/2006

Προβλήματα Πολυτελείας

Αγαπημένοι μου φίλοι, καλησπέρα!

(Την απάντησή μου στα σχόλιά σας
αποφάσισα να την κάνω ποστ).

Όλα τα σχόλιά σας είναι απλά υπέροχα και καλύτερα από το ίδιο το ποστ!

Όλοι έχετε γράψει κάτι με το οποίο συμφωνώ και κάτι με το οποίο διαφωνώ!

Φυσικά δεν συμφώνησα να πεθάνει το blogging, blogger και η ίδια γαρ!

Για την lifo (καλό εγχείρημα το free press), έχω την γνώμη, ότι είναι ικανοποιητική για κάποιο συγκεκριμένο target group,
σίγουρα όχι για μένα!
Αλλά την ξεφυλλίζω, όταν την πετύχω!

Με την ευκαιρία να πω, ότι η περίοδος της δημοσιογραφίας- χιουμοριστική-ατάκα-στυλ-Ακρίτα είναι πλέον παρωχημένη.
Φάγαμε στη μάπα πολλά ακριτάκια και
πολλούς τσαγκαρουσιάνους-νενεδες κλπ στον τύπο free ή μη,
ακόμα και μέσα στα μπλογκς!
Τεράστια κείμενα-εξυπνακίστικες ατάκες-ουσία καμία
δεν ανήκουν στην δημοσιογραφία του 21ου αι.
Όσο πιο γρήγορα το αντιληφθούμε, τόσο το καλύτερο!

Το ίδιο συμβαίνει και στην αλλοδαπήν και η στροφή πλέον εκεί είναι κάτι παραπάνω από επιτακτική ανάγκη!

Η δημοσιογραφία πρέπει να είναι σαφής, οξυδερκής, εύστοχη με συγκεκριμένο στόχο και αντικείμενο.
Να παίρνει σαφή θέση απέναντι στα πολιτικά δρώμενα κι όχι να τυρβάζει περί τα κάλλη του Jared, ή ποιάν/oν πήδηξε ο Κeanu!

Νομίζω, ότι το μήνυμα του Leto ήταν ακριβώς αυτό, να μη γίνει ο καθένας δημοσιογράφος στην θέση του δημοσιογράφου!

Κι αν δεν ήταν το δικό του μήνυμα αυτό, εν τοιαύτη περιπτώσει είναι το δικό μου μήνυμα αυτού του ποστ!

Συμφωνώ ΑΠΟΛΥΤΑ, πως η πραγματικότητα για τον καθένα είναι ένα προσωπικό ζήτημα, και πως υπάρχουν τόσες πραγατικότητες όσοι είναι οι άνθρωποι!

Υπάρχει όμως, πέρα από την φιλοσοφική διάσταση του πράγματος, και η ύπαρξη της αδιαμφισβήτητης αντικειμενικής πραγματικότητας, αυτής δλδ της πείνας, της φτώχειας, της μάστιγας του AIDS, των παιδιών που πεθαίνουν με πρησμένες κοιλιές στην ΑΦΡΙΚΉ, οι ζοφερές φωτογραφίες των οποίων, μέσα στις μυίγες και στην βρωμιά, κάνουν το γύρο του κόσμου για να τις βλέπουμε εμείς οι ταχτοποιημένοι, ευημερούντες δυτικοί και να αισθανόμαστε τις προσκαιρες τύψεις και ενοχές μας, και να διακαιώνεται στιγμιαία ο υποτιθέμενος ουμανισμός μας!

Μετά γυρνάμε φυσικά το βλέμμα αλλού και σκεφτόμαστε κάτι άλλο!
Δε βαριέσαι ρε, το παιδί μου είναι?

Για να μη μιλήσουμε για Guadanamo κλπ.

Θέλετε να σάς πω και το άλλο;
Θεωρώ ότι τα προβλήματα των ανθρώπων χωρίζονται σε προβλήματα ζωτικής ανάγκης, προβλήματα ζωής και θανάτου (πόλεμοι, aids, Αfrica,
πείνα-θάνατος)
και προβλήματα πολυτελείας!

Τα δικά μας προβλήματα λοιπόν, αυτά με τα οποία ασχολούμαστε στα blogs μας είναι πέρα από κάθε αμφιβολία προβλήματα πολυτελείας!

Φυσικά απ' την στιγμή που μάς απσχολούν και μάς ταλανίζουν, δεν παύουν να είναι θέματα καυτά και ζωτικής σημασίας για μας!

Συγκρινόμενα όμως με τα προβλήματα-παιδιά που πεθαίνουν από πείνα και έλλειψη νερού-φαρμάκων-υγιεινής,

ΕΠΙΜΕΝΩ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΕΠΙΜΕΝΩ,

είναι προβλήματα ήσσονος, πολύ ήσσονος σημασίας!


Σάς φιλώ όλους γλυκά!
(όπως λέει και η lady lilith!)

Αποχαύνωση

Περιδιαβάζοντας στα posts της ημέρας έπεσα πάνω σ' αυτό το post από το blog vita moderna, το οποίο βρήκα πολύ ουσιαστικό και από το οποίο ανακύπτει η εξής κρίσιμη ερώτηση:

Είναι τα blogs γενικά, ικανά για ουσιαστική ενημέρωση;

Την απάντηση (την οποίαν είδα εντελώς τυχαία στο σημερινό φύλλο της LIFO) σε αυτό το ερώτημα την δίνει ο Jared Leto, ως εξής: " Κάθε άσχετος που έχει ένα κινητό, το παίζει στην εποχή μας παπαράτσι (σημ. δική μου: παπαράτσ-ο είναι το σωστό, ενικός αριθμός δλδ) -ρεπόρτερ,
και μετά "δημοσιεύει" το υλικό του σε blog του διαδικτύου.
Εύχομαι ξαφνικό θάνατο σε όλη την κουλτούρα του blogging, γιατί πρόκειται για εντελώς ψευδή αντίληψη περί πραγματικότητας".

Αν συμφωνώ ΕΝΤΕΛΩΣ σε κάτι είναι το: "πρόκειται για εντελώς ψευδή αντίληψη περί πραγματικότητας".
Αυτό είναι αδιαμφισβήτητο και φυσικά οι ελάχιστες εξαιρέσεις- κι αυτές στο εξωτερικό-
απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα!

Η ζωή είναι εκεί έξω!
Η πραγματικότητα και η πάλη είναι εκεί έξω!
Αλλά ποιός μπορεί να ξυπνήσει από το λήθαργο της αποχαύνωσης, ε;
Πες μου κι εσύ ρε Jared!

Empty Souls

by
Manic Street Preachers



Fill my soul with emotions
I told you once and I am telling you now
my heart is cold, my soul is empty
fill it with tears
fill it with pain
fill it with your love
fill me up

Numb and Obscure
My Existence Is

Make Me Feel Again

Αρκετός για...

Ο δείκτης του δεξιού χεριού μου ανοίγει και τεντώνεται.
Ο δείκτης τραβάει το χέρι από τον καρπό.
Όχι, όχι! Από το βραχίονα.
Ο βραχίονας έλκει τον ώμο και ο ώμος ολόκληρο το σώμα.
Σε κλάσματα δευτερολέπτου βρίσκομαι δίπλα σου. Είσαι όρθιος. Με περιμένεις. Μένεις ακίνητος και σταματάς να αναπνέεις. Καρφώνεις τα μάτια επάνω μου. Με αγωνία. Με ικετευτικό βλέμμα.
Απλώνω το δεξί μου χέρι. Τεντώνω τον δείκτη, που έχει δείξει εσένα. Τον ακουμπώ στο κέντρο του κρανίου σου. Αναρριγείς. Αλλά παραμένεις ακίνητος. Ο δείκτης μου επεκτείνεται και εκτοξεύει άξονα από σμιλεμένο ατσάλι. Σε τρυπάει και σε διαπερνά από το κρανίο έως τα πόδια. Η αγωνία σου κορυφώνεται. Περιμένεις την κατάφαση. Σηκώνεις τα πέλματα από το έδαφος και μετατρέπεσαι σε ένα υποδειγματικό μοντέλο, που περιστρέφεται γύρο από τον άξονα μου.
Σε περιεργάζομαι.
Λείο αλαβάστρινο δέρμα.
Διαπεραστικό καθαρό βλέμμα.
Αισθησιακά χείλη.
Πυκνά χρυσοκάστανα μαλλιά.
Γεροδεμένοι, νευρώδεις μύες.
Υγιείς ιστοί με μηδενικό λίπος.
Σφιχτοδεμένοι γλουτοί.
Δυνατοί μηροί , λεπτά γόνατα και γυμνασμένες γάμπες.
Λεπτοί αστράγαλοι.
Καλοσχηματισμένα πέλματα.
Σε περιστρέφω γύρο από τον ατσάλινο άξονά μου και σε μελετώ.
Με το άλλο χέρι, το αριστερό σε αγγίζω.
Αίσθηση απαλή και τραχιά.
Ανάλογα με το πού αγγίζω.
Όταν η περιστροφή, φέρνει απέναντι μου το βλέμμα σου, διακρίνω ανυπομονησία.
Ανοίγεις τα χείλη.
Αρθρώνεις:
«Είμαι αρκετός για…;»
Ήχος!
Μελωδική φωνή με διακυμάνσεις.
Με μπάσα. Με ημιτόνια. Με βάθος και με όγκο.
Την έχεις!
Γιατί σιχαίνομαι τις μονότονες και στριγκές φωνές.
Αντιλαμβάνεσαι ότι μού αρέσει αυτό που ακούω και αυτό που βλέπω.
Ηρεμείς.
Ησυχάζεις.
Με κοιτάζεις γλυκά.
Μού χαμογελάς.
«Ώστε τελικά είμαι αρκετός για…»
Χαίρεσαι.
Στριφογυρίζεις μόνος σου τώρα γύρο από το ατσάλι μου.
Κάνεις φιγούρες χορευτικές, ψαλίδια στον αέρα.
Με κοιτάζεις ίσια στα μάτια.
Ξεθαρρεμένα.
Περιμένεις.
Να τραβήξω μακριά το δείκτη και τον άξονα από μέσα σου και να χωθείς στην αγκαλιά μου.
Περιμένεις…
Είσαι σίγουρος πια.
Είσαι αυτός!
Είσαι αρκετός για…

Τραβώ μακριά τον δείκτη μου.
Ο άξονάς μου, βγαίνοντας από μέσα σου συρίζει.
Μένεις να με κοιτάζεις με λατρεία.
Με ικεσία στα μάτια.
Με προσδοκίες στο μυαλό και στην ψυχή.
Απλώνω τον δείκτη μου πάλι.
Σε ακουμπώ στο μέτωπο αυτή τη φορά.
Μετά στο στέρνο.
Και σε σπρώχνω.
Μυστήριο…δεν έχεις κέντρο βάρους.
Σωριάζεσαι κάτω.
Σαν άδειο σακί.
Η ομορφιά σου σέρνεται και εξαντλείται.
Η αναπνοή σου λιγοστεύει.
Οι πανέμορφοι μύες τραντάζονται.
Τα μάτια δακρύζουν.
Ναι, είσαι ζωντανός!
Ναι, αισθάνεσαι!
Ναι, πονάς!
Ναι, ποθείς!
Ναι, ματώνεις!
Ναι, σπαράσσεις!

Μα σε έχω κιόλας αδειάσει.
Σε έχω εξαντλήσει.
Δεν έχεις τίποτα κρυμμένο.
Καλά φυλαγμένο από μένα.
Τόσο όμορφος!
Τόσο ερωτευμένος μαζί μου!
Τόσο δοσμένος!
Τόσο προβλέψιμος!
Τόσο βαρετός!
Τόσο clean cut! Τόσο καθαρός!

Δεν έχεις τίποτα να μού δώσεις!
Δεν έχεις πουθενά να με πας!
Δεν έχεις καρδιά να με πληγώσεις!
Δεν έχεις αγκάθια να σπείρεις στο διάβα μου.
Δεν έχεις τρέλλα να με παρασύρει.
Δεν έχεις τρέλλα!
Δεν έχεις ΤΡΕΛΛΑ!

Τόσο όμορφος!
Τόσο ερωτευμένος μαζί μου!
Τόσο προβλέψιμος!
Τόσο βαρετός!
Σε έχω κιόλας αδειάσει.
Σε έχω εξαντλήσει!

Δεν είσαι αρκετός για…

Είσαι ανάσκελα στο πάτωμα. Τα βλέφαρά σου πεταρίζουν.
Μια τελευταία ελπίδα.
Ίσως αλλάξω γνώμη.
Ίσως σε κρίνω αρκετό για…

Απλώνω το πόδι.
Η βαριά μαύρη μπότα μου ακουμπά τον δυνατό μηρό σου.
Είναι το τελευταίο άγγιγμά μου.
Ριγείς και λιώνεις.
Με τα μάτια με ικετεύεις.

Γελώ και σού ρίχνω ένα τελευταίο βλέμμα!
Δεν έχεις αρκετή τρέλλα!
Δεν έχεις αγκάθια για μένα.
Δεν είσαι αυτός, που θα με κάνει να πονέσω.
Δεν είσαι αρκετός για…

ΔΕΝ….

Diamanda Galas

Ain't No Grave Can Hold My Body Down



Gloomy Sunday

L.A. Woman

Am I Another Lost Angel
iN ThE CitY Of NiGhT...?

by
THE DOORS

I Who Have NOTHING

I'm jUsT a NOonE
WitH NoTHIng To GiVe YoU
AT ALL
I LOVE YOU

by
Ben King

Sometimes I Feel

(Road Of No Return - my drawing )

like a

MOTHERLESS CHILD
by
Wright

RSS

My R eally S imple S yndication
Sucks!
No Feed at all the last 24 hours.
On the other hand
my blog may suck
because of all the useless and
meaningless stuff
I've loaded.

Everybody Hurts

To
Everybody Hurts
έχει μεταφερθεί εδώ.

Traveller

by
Talvin Singh



Αγκάλιασέ με
σφίξε με
θέλω να λιώσω στη μέγγενη της ανάσας σου
ένα τραγούδι χωρίς γυρισμό
μια καυτή ανάσα χωρίς επιστροφή
ένα τελευταίο βλέμμα
δυο χέρια καυτά και υγρά
μια νύχτα χωρίς φανάρια
χωρίς όρια
χωρίς φάρους
μια νύχτα στο απόλυτο σκοτάδι

ΑΝτΕχΕιΣ;
ΧωΡΙς ΓυΡΙσΜΟ;
ΜΠορΕιΣ;

ΤαΞιΔΕψΕ
με ΙλλιΓΓιΩδΗ ΤαχΥτηΤΑ
ΧΩΡΙΣ ΓΥΡΙΣΜΟ

Grillos

(kissing the waves-abstract drawing by Lucy)

Grillos
By Paco Fernadez

Βούτηξε στη θάλασσα
πιες όλο το κύμα να σβήσεις τη φωτιά σου
άσε το αλάτι να κρυσταλλώσει στην επιδερμίδα σου
και μετά άσε με να το λιώσω με τα φιλιά μου

Βούτηξε στην αλμύρα
γεύσου την
γίνε πλάσμα της θάλασσας
τραγούδησε τον σκοπό των σειρήνων
κι άσε με να ξεχαστώ στην αγκαλιά σου
άσε με να αποκοιμηθώ στα στήθια σου επάνω

ας βουτήξουμε μαζί στα κρύα νερά
ας αφεθούμε στα υγρά φιλιά της
και στα δροσερά μουσκεμένα χάδια της
γλιστράμε στο νερό

PRiMal FeEliNg
Do yoU FeeL iT?
Do YoU FeeL mE?

Black And Blue

Drowning In BluE
( abstract drawing by LucY )

Black And Blue
by
Louis Armstrong

Sexual Healing

Σκίτσο δικό μου, εμπενευσμένο από φωτογραφία σε post του Λύσιππου.
Περιεχόμενο αυστηρώς ακάταλληλο για άτομα κάτω των 18 ετών. LOL

YΓ. Τώρα μη με ρωτήσετε ποιός είναι πάνω και ποιός κάτω.
Όπως το δει κανείς...

SexUaL HeAlinG
by
Marvin Gaye

City Lights

(A Ballet Dancer - My Sketch)


City Lights
By
William Pitt

LUCY

Some Vital Questions about LUCY
OR ELSE
The Damage of The four (4) cups of Coffee
I had, in order to stay alert
and get a project done with...


* When and where was Lucy found?
* How did Lucy get her name?
* How do we know she was a hominid?
* How do we know Lucy walked upright?
* How do we know she was female?
* Do we know how she died?
* How old was she when she died?
* Where is the "real" Lucy?
* How old is Lucy?
* How do we know that her skeleton is a single individual?

When and where was Lucy found?

Lucy was found by Donald Johanson and Tom Gray on the 24th of November, 1974, at the site of Hadar in Ethiopia. They had taken a Land Rover out that day to map in another locality. After a long, hot morning of mapping and surveying for fossils, they decided to head back to the vehicle. Johanson suggested taking an alternate route back to the Land Rover, through a nearby gully. Within moments, he spotted a right proximal ulna (forearm bone) and quickly identified it as a hominid. Shortly thereafter, he saw an occipital (skull) bone, then a femur, some ribs, a pelvis, and the lower jaw. Two weeks later, after many hours of excavation, screening, and sorting, several hundred fragments of bone had been recovered, representing 40% of a single hominid skeleton.

Το υπόλοιπο Post σχετικά με τη LUCY, έχει μεταφερθεί εδώ

Night On Fire

(Σχέδιο δικό μου)

by
VHS or BETA

Σού ανήκω

I WhO HaVe NoTHInG
By
Tom Jones


Όταν αγαπάς συγχωρείς. Και όταν σε αγαπούν σε συγχωρούν.
Τι θα πει είμαι δικός σου, μού ανήκεις, σού ανήκω; Πώς είναι δυνατόν ένα ανθρώπινο πλάσμα να ανήκει σε ένα άλλο ανθρώπινο πλάσμα; Πώς είναι δυνατόν κάποιος να οικειοποιηθεί μια ανθρώπινη ψυχή;
Τι παπαριές είναι αυτές;
Η φύση είναι σοφή!
Τα ζώα συμβιώνουν αρμονικά, όσα ζουν σε κοπάδια ή αγέλες, αλλά δεν ανήκουν το ένα στο άλλο! Κατακτούν το ένα το άλλο όσο διαρκεί η αναπαραγωγική διαδικασία!
Και μετά τίποτα. Απλή συμβίωση προς όφελος της ομάδας-αγέλης-κοπαδιού κλπ.
Ο άνθρωπος θέλει να του ανήκεις! Λες και είναι ποτέ δυνατόν κάτι τέτοιο!
Βέβαια το ξέρει εκ των προτέρων, ότι όταν αρθρώνει αυτές τι ς ακατάληπτες έννοιες, κάνει λάθος, λέει μεγαλοπρεπείς ανοησίες, ξέρει ότι ποτέ κανείς δεν είναι δυνατόν να ανήκει σε κανένα, παρά μόνο στον ίδιο του τον εαυτό!
Απλά θέλει να το λέει για να πείσει τον εαυτόν του, γιατί χωρίς την επίφαση του «ανήκω» αισθάνεται ότι δεν υπάρχει!
Κάθε ανθρώπινο όν δικαιώνεται και νοιώθει ότι υπάρχει μόνο μέσα από την ύπαρξη και τα μάτια του άλλου. Χωρίς τον άλλον είμαστε ανύπαρκτοι.
Αλλά καλό είναι να το ξέρουμε και να γνωρίζουμε ακριβώς τι εννοούμε όταν λέμε «μού ανήκεις, σού ανήκω». Δεν μού ανήκεις, ούτε με σφαίρες, ούτε και θέλεις στην ουσία να σού ανήκω και να μού ανήκεις, γιατί όταν με βαρεθείς ή σε βαρεθώ τι θα με κάνεις και τι θα σε κάνω;
Χωρισμοί, κλάματα, με πρόδωσες και άλλα τέτοια φαιδρά.
Μού είχες υποσχεθεί να με αγαπάς αιώνια λέει!
Λες και είναι δυνατόν να κατευθύνεις το συναίσθημα, πολύ δε περισσότερο το αιώνια, το για πάντα!

Κανείς δεν ανήκει σε κανένα! Το να θέλεις να οικειοποιηθείς έναν άνθρωπο να τον έχεις δικό σου είναι ό,τι πιο αφύσικο υπάρχει!
Στην ουσία την ζωή την ίδια θέλεις να οικειοποιηθείς, να ξεφύγεις από το μοιραίο, όλα όσα γίνονται πάνω σε αυτόν τον πλανήτη είναι για να δημιουργηθεί η ψευδαίσθηση ότι το μοιραίο, δηλαδή ο θάνατος δεν υπάρχει, δεν θα μας συμβεί.
‘Όλα όσα γίνονται είναι για να αγοραστεί ακόμα μια επίφαση ελπίδας ότι δεν είμαστε μόνοι σε αυτό το ταξίδι, του οποίου την κατάληξη όλοι γνωρίζουμε.
Κατά βάση ο άνθρωπος είναι τραγικό ον, γιατί ακριβώς γνωρίζει το τέλος! Όσο κι αν προσπαθεί να το αποφύγει, αυτό είναι εκεί και περιμένει αμείλικτο! Δεν είναι δυνατόν να το αποφύγει κανείς μας!
Σαν άλλοι Οιδίποδες, είμαστε τραγικά όντα επειδή γνωρίζουμε αυτήν τη συγκεκριμένη αλήθεια μας και δεν ξέρουμε πώς να την διαχειριστούμε! Η τραγικότητα του Οιδίποδα έγκειται στο γεγονός ότι έμαθε την τρομερή αλήθεια για τον πατέρα του, που ο ίδιος είχε εν αγνοία του δολοφονήσει και για την μητέρα του την Ιοκάστη της οποίας την κλίνη μοιραζόταν, πάλι εν αγνοία του.
Δεν μπόρεσε να διαχειριστεί αυτήν την αλήθεια, εξόρυξε τους οφθαλμούς του και τυφλός αυτοεξορίστηκε.
Εμείς δεν εξορύουμε τους οφθαλμούς μας, αλλά ανήκουμε. Θέλουμε να ανήκουμε και να μας ανήκουν!
Πράγματα, αγαθά, γη, χώρες, λαοί, εξουσία, ανθρώπινες ψυχές!
Λες και μ’ αυτόν τον τρόπο θα ξεχάσουμε πού οδηγεί η πορεία μας πάνω στη γη.
Κάνουμε πολέμους, δολοφονούμε, βιάζουμε, παραβιάζουμε, και προ πάντων ΑΝΗΚΟΥΜΕ και ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ!
Ε, λοιπόν όχι!
Δεν σού ανήκω. Σιγά μη! Αντιμετώπισέ το! Η ζωή είναι μια μοναχική πορεία!
Συναισθήματα όπως θλίψη, μελαγχολία, κατάθλιψη, απογοήτευση είναι καταστάσεις που από όλο το ζωικό βασίλειο μόνο ο άνθρωπος βιώνει. Και μού ασκείς συναισθηματικό εκβιασμό, πατάς πάνω στις πιο ευαίσθητες χορδές μου, ΜΕ ΠΛΗΡΗ ΕΠΙΓΝΩΣΗ για αυτό που κάνεις για να πετύχεις κάτι που είναι φυσικά αδύνατον! Να σού ανήκει ένα ανθρώπινο ον!
What the fuck?
Μυαλό δεν έχεις να σκεφτείς;
Αλλά όχι! Για να ικανοποιήσεις τον αδύναμο και φοβισμένο εαυτούλη σου, ιδεολογικοποιείς την αδυναμία σου! Ό, τι σιχαίνομαι περισσότερο!

ΔΕΝ ΑΝΗΚΩ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΟΥΤΕ ΘΕΛΩ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΜΟΥ ΑΝΗΚΕΙ!
Ευτυχώς έχω αυτήν τη δύναμη!

Wishing On A Star

To FolLoW whEre YoU ArE

By
Will Downing

Η Μπαγιαντέρα - Ηρώδειο

Photo : La Bayadère - Ηρώδειο 15/09/2006

La Bayadère

Ηρώδειο, Παρασκευή 15 Σεπτεμβρίου 2006


Το Βασιλικό Μπαλλέτο της Σουηδίας ανεβάζει την Μπαγιαντέρα,
σε μουσική του Leon Minkus, και χορογραφία της Natalia Makarova, βασισμένη στην πρωτότυπη χορογραφία του Marius Petipa.
Η παράσταση δεν με ενθουσίασε.
Ειδικά η δεύτερη πράξη, κατά την οποίαν, μέσα στη λάγνα, πολύχρωμη και γεμάτη μεθυστικά αρώματα Ανατολή, συγκεκριμένα στις Ινδίες, ξεπετάγεται ένα κακέκτυπο απομίμησης της Λίμνης Των Κύκνων, (είναι το όνειρο του Σόλορ, ο οποίος βρίσκεται υπό την επήρεια του οπίου). Η δεύτερη πράξη – κύκνοι, κάνει «κοιλιά», δεν τραβάει, αναρωτιέσαι τι ακριβώς παρακολουθείς, μήπως έχεις μπει σε άλλη παράσταση, ενώ συγχρόνως γίνονται φανερές οι αδυναμίες του Chore de Ballet, και κάποιων από τους σολίστες. Δηλαδή, έλλειψη τέλειας ισορροπίας και άψογου συγχρονισμού (!!), κάτι που είναι ιδιαίτερα απογοητευτικό! Παρακολουθώντας μάλιστα κάποια από τις σολίστες του chore de ballet, αναρωτιέσαι αν θα καταφέρει να κρατήσει την ισορροπία της μέχρι το τέλος της performance της.
Επιμένοντας στο όνειρο του Σόλορ, παρατηρεί κάποιος ότι δεν είναι δυνατόν να έχει τέτοιες παραστάσεις, αφού σίγουρα δεν έχει παρόμοια βιωματική οπτική, ζώντας στις Ινδίες.
Απλά, η Μακάροβα, έχοντας η ίδια υπάρξει μια ανεπανάληπτη Οdette - Odile, ερμηνεύοντας μοναδικά τον Λευκό και Μαύρο Κύκνο της Λίμνης του Pyotr Ilyich Tchaikovsky, θέλησε να αποτίσει φόρο τιμής στο θεϊκό αυτό έργο.
Δεν έδεσε όμως το γλυκό!
Η παράσταση, χωρίς να είναι κακή, δεν απογειώνεται ούτε μία στιγμή.
Της λείπει αυτό το κάτι, το μαγικό touch, που θα την έκανε μια σπουδαία δουλειά.
Η Μουσική του Minkus είναι καλή, αξιοπρεπής, με κάποιες εξάρσεις και κορυφώσεις, λυρικά σημεία, αλλά…
Αλλά δεν είναι Τσαϊκόφσκι!
Δεν είναι μεγάλη μουσική!
Δεν μπορεί να σε κάνει να ριγήσεις, δεν μπορεί να σε βυθίσει, να σε ανυψώσει, να σε κάνει να δακρύσεις, να σε πάρει μαζί της. Δεν μπορεί να σε συγκλονίσει!
Οι σολίστες που ερμήνευσαν τους κεντρικούς ρόλους, ειδικά η Μπαγιαντέρα Νικίια, ο Σόλορ και η Γκαμζάτι ήταν άψογοι στις κινήσεις και τις φιγούρες τους.
Όμως είχες την αίσθηση ότι απλά διεκπεραίωναν τους ρόλους τους. Ούτε αυτοί κατόρθωσαν να απογειωθούν και να απογειώσουν το κοινό, που παρ’ όλα αυτά στο τέλος χειροκροτήσαμε αρκετά θερμά, αλλά πολύ πιο συγκρατημένα και χρονικά περιορισμένα από άλλες φορές.
Δεν βοήθησε τους καλλιτέχνες και η χορογραφία, χωρίς αμφιβολία, που ήταν βαρετή και χωρίς μεγάλες στιγμές!

Φυσικά τα κορμιά των χορευτών ήταν μαγευτικά! Ειδικά οι γάμπες γυναικών τε και ανδρών χορευτών του κλασικού μπαλλέτου είναι ό, τι ωραιότερο μπορεί να αντικρίσει κάποιος σε ανθρώπινη ανατομία!
Ευτυχώς μας αποζημίωσε η αισθητική των υπέροχα "χτισμένων" σωμάτων!
Διότι τελικά:
Η παράσταση ήταν μια χρυσή μετριότητα!

Αργότερα, απέναντι, στον Διόνυσο, έχοντας μαγευτική θέα στον Παρθενώνα, πανέμορφα φωτισμένο με χρυσοπορτοκαλί διακριτικούς προβολείς, απολαύσαμε υπέροχο delicious δείπνο με συνοδεία κεχριμπαρένιου μοσχοφίλερου που γλύκιζε ευχάριστα φρουτένια στην γλώσσα!
Μερικές φορές, σε κάποια μαγικά μέρη και μακριά από αγριεμένα πλήθη η Αθήνα είναι υπέροχη!

Archive - System

(Σχέδιο δικό μου)

The SyStEM MakeS Me HuRt YoU

Ένα υπέροχο κομμάτι και καταπληκτικό clip

Moody Blues

(Σχέδιο δικό μου)

Nights In White Satin

NEVER ReAcHinG THe EnD



Lyrics

Nights in white satin
never reaching the end.
Letters I've written
never meaning to send.
Beauty I'd always missed
with these eyes before.
Just what the truth is
I can't say anymore

'Cause I loVE YoU,
yes I LOve YOu,
oh, how I loVE yOu.

Gazing at people
some hand in hand
just what I'm going though
they can't understand.
Some try to tell me
thoughts they cannot defend
just what you want to be
you'll be in the end.

And I loVe YOU,
yes I lOvE YOU,
oh, how I LOVE YOU.

Nights in white satin
never reaching the end.
Letters I've written
never meaning to send.
Beauty I'd always missed
with these eyes before.
Just what the truth is
I can't say anymore

Caribbean BLUES

(Drawing by loreley lucy)


Caribbean Blues

Σονάτα υπό το σεληνόφως

Ludwig Van Beethoven
Moonlight Sonata

Piano : Arthur Rubinstein

Broken Wings

by
Mr. Mister

Muddy Waters

Ένα αγόρι με θλιμμένα μάτια
Ένα τρυφερό, ευάλωτο παιδί
που θέλει να γίνει άντρας
που ΠΡΕπΕι να γίνει ΑΝτΡαΣ

"ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ είναι σκληροί
ΑΝελΕΗΤοι
αν δεν γίνεις ΓΡΗγοΡα
ΑντρΑΣ Θα ΧΑθεις"

Ένα μικρό αγόρι
ένα τρυφερό αγγελούδι

Α MANNISH BOY



Muddy Waters
sings
Mannish Boy

Lights

Aς βγούμε στο ΦωΣ
Ας ορμήσουμε στο ΦΩς
Ας γαντζωθούμε απ' το ΦΩΣ
κτυπώντας
κλωτσώντας
ουρλιάζοντας
αγκομαχώνταςκομματιάζοντας
σκίζοντας
παραληρώντας
ζώντας


by
Archive

Σκοτάδι

Δεν έχεις αισθανθεί ποτέ τα μάτια του μαύρου σκοταδιού να σε διαπερνούν. Δεν έχεις νιώσει την παγωμένη ανάσα του πάνω στο πρόσωπό σου. Δεν έχεις ζυγιάσει στο ένα χέρι σου τα βαρίδια της καταστροφής σου.
Ζεις μέσα στο φως. Τι ξέρεις από σκοτάδι; Από κοφτερά δόντια, που ορμούν μέσα στο μυαλό σου; Τραβάς την αυλαία και βγαίνεις στο ξέφωτο. Βαδίζεις σε ήμερους και ασφαλείς τόπους. Πώς το ονομάζεις το τέλος;

ΤΕΛΟΣ; ΑΡΧΗ; ΤΕλος και αρΧΗ;

Πώς ονομάζεις τα βήματά σου πάνω στο νερό;

ΘαύΜΑ; Ή ΘΑύμα;

Τι έχεις να μού δωσεις;

Λίγη ακόμα ΑΝόητη πίΣτΗ;

Λίγο ακόμα βοΥΒό ΠΑρόν;

Θα σού πω εγώ τι Eχω να σού Δώσω.

Έχω Ζωή.

Σε Ό,τι ΧρώΜα θέλεις.

ΜαυΡΗ
μΑΥρη
ΜΑυρη
ΜαΥρΗ

Τι ξέρεις ΕΣΥ από σκοτάδι;

Lucy 2006

Snoop Dogg

A tear (an instant sketch)

Lay Low

The Rhythm Of The Night

Mr Obmil (αναγραμματισμός της λέξης Limbo)
Σκίτσο δικό μου για τον par-i-saktos



The Rhythm Of The Night
by
Corona

Ride On Time

(Γυμνή Μέδουσα - σκίτσο δικό μου)

by
Black Fox

Still Got The Blues...

Sad Face
(Σχέδιο δικό μου-έμπνευση της στιγμής)


Still Got The BLUES ( For YOU )
by
Gary Moore

Be My Lover

by
La Bouce



Dance me on the dance floors
tonight
Drive me crazy, baby,
'cause you are the only one
who really knows
HOW!

Life is short, sugar
so let us breathe it
like sweet northern wind
let us drink it
like crystal clear wine

Let's fly together, honey
with the wings of love
for what else
is really worth living for?

So c'mon, baby
don't give it a second thought

Follow me, darling
to the mystery of
romance.

Lucyluce 2006

Live Fast Die Young

Ήταν πολύ ταλαντούχοι, ήταν πρωτοπόροι στο είδος τους, ήταν δημιουργοί!
Θαυμάστηκαν, λατρεύτηκαν και το έργο τους παραμένει ζωντανό και αναλλοίωτο μέσα στον χρόνο!
Έζησαν έντονα και έφυγαν πολύ νέοι.

Τα ουράνια πλάσματα δεν ανήκουν σε αυτόν τον κόσμο ούτως ή άλλως!
Κάνουν ένα πέρασμα ( cameo ), όπως κάποιοι καλλιτέχνες εμφανίζονται στιγμιαία σε κινηματογραφικές ταινίες, απλά και μόνο για να δανείσουν λίγη από την αύρα τους, να αφήσουν ένα ψήγμα από την λάμψη τους και αποχωρούν κλείνοντας πίσω τους την βαρειά βελούδινη κουρτίνα.

Αφήνοντας εμάς τους υπόλοιπους να διερωτόμαστε αν όντως υπήρξαν, αν ήταν πλάσματα αυτού του κόσμου, ή μήπως απλά δημιουργήματα της φαντασίας μας.

Να λοιπόν, κάποιοι πολύ σημαντικοί καλλιτέχνες της μουσικής που πέθαναν ΝΕΟΙ!


Nutshell By Alice In Chains
Vocals by Layne Staley


Lifeless Dead by Mad Season Vocals by
Layne Staley

Tribute to Layne Staley
HERE



Pretty Woman
by
Roy Orbison (Roy Kelton Orbison (April 23, 1936 – December 6, 1988)nicknamed "The Big O", was an influential American singer-songwriter and a pioneer of rock and roll.



Sam Cooke (January 22, 1931 – December 11, 1964) was a popular and influential American gospel, R&B, soul, pop singer, songwriter, and entrepreneur. Indeed, musicians and critics today recognize him as one of the true founders of soul music, and as one of the most important singers in soul music history.
The title "the king of soul" is often over-used but Sam Cooke's legacy is a very big one. He had 29 Top 40 hits in the U.S. between 1957 and 1965. He is therefore seen by many as "the creator" of the genre. Major hits like "You Send Me", "Chain Gang ", "Wonderful World" and "Bring It On Home To Me" are among some of his very best work.



Gene Vincent real name Vincent Eugene Craddock, (February 11, 1935 – October 12, 1971) was an American rockabilly pioneer musician, best known for his hit "Be-Bop-A-Lula".He has achieved a genuine legendary status and his work is respected, and often copied, by singers and groups worldwide. His major hit, Be-Bop-A-Lula has become what is considered to be one of the top three rock'n'roll records of all time and has rightly earned Gene a place in the history of modern music. Had he managed to survive through the Punk years, he would undoubtedly still be a leading figure in contemporary rock'n'roll.



Elvis Presley: Elvis Aaron Presley (January 8, 1935 – August 16, 1977), often known simply as Elvis and also called "The King of Rock 'n' Roll" or simply "The King", was an American singer and actor. Presley started as a singer of rockabilly, borrowing many songs from rhythm and blues (R&B) numbers and country which morphed into rock & roll. He was the most commercially successful singer of rock and roll, but he also sang ballads, country music as well as gospel. In a musical career of over two decades, Presley set records for concert attendance, television ratings, and record sales, and became one of the biggest artists in music history. Presley is a member of that exclusive club of the biggest record sellers in the world that include Frank Sinatra, Bing Crosby, his friend Johnny Mathis, and The Beatles.



Buddy Holly: Charles Hardin Holley Charles Hardin Holley (September 7, 1936 – February 3, 1959), better known as Buddy Holly, was an American singer, songwriter, and a pioneer of Rock and Roll. Holly's music was sophisticated for its day, including the use of instruments considered novel for rock and roll, such as the celesta (heard on "Everyday"). Holly was an influential lead and rhythm guitarist, notably on songs such as "Peggy Sue" and "Not Fade Away". While Holly could pump out boy-loves-girl songs with the best of his contemporaries, other songs featured more sophisticated lyrics and more complex harmonies and melodies than had previously appeared in the genre.



Marvin Gaye (born Marvin Pentz Gay, Jr., April 2, 1939 – April 1, 1984) was a popular soul and R&B singer, arranger, multi-instrumentalist, songwriter and record producer. He gained international fame during the 1960s and 1970s as an artist on the Motown label. His best records are still highly regarded, and he is often cited as one of the finest singers of his era.


John Lennon (The Beatles) (born John Winston Lennon October 9, 1940 – December 8, 1980) was an iconic English 20th century composer and singer of popular music, best known as the founding member of The Beatles, in which he and Paul McCartney formed the massively successful Lennon-McCartney songwriting partnership throughout the 1960s.



Ritchie Valens : Richard Steven Valenzuela (May 13, 1941 – February 3, 1959), better known as Ritchie Valens, was a pioneer of rock and roll and, as a Mexican-American with Yaqui American Indian roots born in Pacoima, California, became the first Mexican American rock and roll star.

Otis Ray Redding, Jr. (September 9, 1941 – December 10, 1967) was an influential Black-American deep soul singer,best known for his passionate delivery and posthumous hit single, "(Sittin' On) the Dock of the Bay.

"Mama" Cass Elliot, Baroness von Wiedenman (September 19, 1941 – July 29, 1974), born Ellen Naomi Cohen, was a noted American singer who performed with The Mamas & The Papas. She then went onto a successful solo career, releasing nine albums.



Jimi Hendrix: James Marshall ("Jimi" Hendrix) (November 27, 1942 – September 18, 1970)
was an American musician, singer, songwriter, guitarist, innovator, and cultural icon. Lauded by music fans and critics alike, Hendrix is considered by many to be the most influential and talented electric guitarist in rock music history. He achieved worldwide fame in 1967 playing at the Monterey Pop Festival, then headlined the iconic 1969 Woodstock Festival before his sudden death in 1970, at the age of 27.


Janis Joplin: Janis Lyn Joplin (January 19, 1943 – October 4, 1970) was an American blues-influenced rock singer and occasional songwriter with a distinctive voice.



Jim Morrison: James Douglas "Jim" Morrison ( The Doors ) (December 8, 1943 – July 3, 1971) was a singer, songwriter, writer, and poet. Born in Melbourne, Florida, he was the lead singer and lyricist of the popular American rock band The Doors, and is considered to be one of the most charismatic frontmen in the history of rock music. He was also an author of several poetry books, a documentary, short film and two early music videos ("The Unknown Soldier" and "People are Strange"). Morrison's death at the age of 27 in Paris, France stunned his fans; the circumstances of his death and secret burial have been the subject of endless rumors and play a significant part in the mystique that continues to surround him.


Richard Manuel (April 3, 1943 – March 4, 1986) was a Canadian pianist, keyboardist, drummer, singer and songwriter best known for his membership in The Band. Manuel was born in Stratford, Ontario, Canada. As a teenager, he developed a rhythmic style of piano unique in its usage of inverted chord structures and was a naturally talented vocalist, with a timbre often compared to that of Ray Charles.



Bob Marley: Robert Nesta Marley, OM (February 6, 1945 – May 11, 1981), better known as Bob Marley, was a Jamaican singer, songwriter, and guitarist. He is the most widely known performer of reggae music, and is famous for having popularized the genre outside Jamaica. A faithful Rastafari, Marley is regarded by many as a prophet of the religion, as well as one of the greatest songwriters of all time.

Gram Parsons (November 5, 1946 – September 19, 1973) was an American singer, songwriter, guitarist and pianist born Cecil Ingram Connor, III. A solo artist as well as a member of both The Byrds and The Flying Burrito Brothers, he is best known for a series of recordings which anticipate the so-called country rock of the 1970s and the alt-country movement that began around 1990. Parsons described his records as "Cosmic American Music". He died of a drug overdose at the age of 26.



Freddie Mercury (Queen) (September 5, 1946 – November 24, 1991)was a rock musician.
Mercury was best known as the frontman, pianist, and vocalist for the English rock band Queen, and for his powerful vocal abilities and charisma as a live performer.
As a songwriter, he composed many international hits, including "Bohemian Rhapsody," "Crazy Little Thing Called Love," and "We Are the Champions."
Mercury died from complications of AIDS, greatly increasing awareness of the disease.


Ronald Wayne "Ronnie" Van Zant (January 15, 1948 – October 20, 1977) was the lead vocalist, primary lyricist, and a founding member of the Southern rock band Lynyrd Skynyrd.



John Bonham: John Henry "Bonzo" Bonham (May 31, 1948 – September 25, 1980), was an English drummer and member of the groundbreaking rock band Led Zeppelin. He was a very talented drummer and a trap drum kit player, and was renowned for his technical abilities and "feel" for the groove. During his time with Led Zeppelin, Bonham became one of the most respected and influential drummers of all time. His drum playing would set a standard by which others would be judged for years to come, and he is still often said to the be the father of hard rock drumming.



Philip Lynott: "Thin Lizzy" Philip Parris Lynott (20 August 1949 – 4 January 1986) was the front man of the band Thin Lizzy

Karen Carpenter: Karen Anne Carpenter (the Carpenters) (March 2, 1950 — February 4, 1983)was a pop singer, best known as one half of The Carpenters, along with her brother, Richard Carpenter.

Johnny Thunders, born John Anthony Genzale, Jr (July 15, 1952 - April 23, 1991), was a rock and roll guitarist and singer, first with the New York Dolls, the proto-punk glam rockers of the early '70s. During the late '70s, he was a familiar figure on the New York punk scene, both with The Heartbreakers and as a solo artist. His screeching, penetrating guitar sound is distinctive and highly influential in punk rock music.



Joe Strummer (the Clash) John Graham Mellor (August 21, 1952 – December 22, 2002)better known as Joe Strummer, was the co-founder, lyricist, rhythm guitarist and lead singer of the English punk rock band The Clash, and later The Mescaleros.



Ian Curtis: Ian Kevin Curtis ( Joy Division) (July 15, 1956 – May 18, 1980) was an English singer-songwriter born in the Memorial Hospital, Old Trafford, Stretford, near Manchester, Lancashire. He was the vocalist, lyricist and live guitarist of the band Joy Division, which he helped form in 1977 in Manchester. Curtis grew up in Hurdsfield (on the outskirts of Macclesfield, England), but lived most of his adult life in Macclesfield and attended The King's School, Macclesfield.
It was apparent from a young age that Curtis was a talented poet and songwriter. Although being awarded a scholarship to attend the King's School in Macclesfield at the age of 11, Curtis was never interested in pursuing academic success as his ambitions and hopes lay in the music industry. His passion for music led him to work in a record shop for a short time.
While performing for Joy Division, Curtis developed a unique dancing style reminiscent of the epileptic seizures he experienced, sometimes even on stage. The resemblance was such that audience members were occasionally uncertain whether he was dancing or having a seizure. He sometimes collapsed and had to be helped off stage as his health suffered due to Joy Division's intense touring.
Many of the songs he wrote were filled with images of emotional pain, death, violence, alienation and urban degeneration. These recurring subjects led fans and Curtis' wife, Deborah, to believe he was singing about his own life. Curtis once commented in an interview that he wrote about "the different ways different people can cope with certain problems and how they can adapt." He sang in an eerie baritone voice, which made him sound much older than he actually was.
Curtis was greatly influenced by the writers William Burroughs and J G Ballard (the song titles "Interzone" and "Atrocity Exhibition" coming from the former and latter respectively), and by the singers Jim Morrison, Iggy Pop and David Bowie.
Curtis' last live performance on May 2nd, 1980 at Birmingham University was held in the same month as his death and included Joy Division's first and last performance of the song "Ceremony", which was later used by New Order. The last song Curtis ever performed in front of an audience was "Digital".
Digital by Joy Division
vocals by Ian Curtis




Randy Rhodes: Randall William "Randy" Rhoads (December 6, 1956 – March 19, 1982) was an American guitarist, rated by Rolling Stone magazine as one of rock music's 100 greatest guitarists of all time. His unique neo-classical metal style of playing set him apart from other guitarists of the early 1980s.



Sid Vicious: Simon John Ritchie-Beverly (May 10, 1957 – February 2, 1979), better known as Sid Vicious, was an English punk rock musician and bass player of the band the Sex Pistols. He died of a drug overdose at the age of 21.



Darby Crash (born Jan Paul Beahm) (September 26, 1958 – December 7, 1980) was a punk musician who cofounded (with long time friend, Pat Smear) The Germs



Michael Hutchence: Michael Kelland John Hutchence (INXS) (January 22, 1960 – November 22, 1997) was the lead singer of the Australian rock band, INXS. By virtue of his role as the band's lead singer, Hutchence became the main spokesperson for the band, and gained a reputation as a confident, sexy frontman, although his close friends and family always maintained he was much more introverted than his on-stage persona. A talented lyricist, he co-wrote almost all of INXS's songs with Andrew Farriss, who has attributed his own success as a songwriter to Hutchence's 'genius'.


Hide(X-Japan) Hideto Matsumoto (松本 秀人 Matsumoto Hideto, December 13, 1964–May 2, 1998 in Yokosuka, Japan), or hide (pronounced [ˈhidɛ]), was a Visual Kei / J-Rock musician. After achieving stardom as a guitarist in the influential visual kei group X Japan, hide also took part in the American collaboration Zilch. hide enjoyed additional (and considerable) success as a solo artist, in which he provided his own vocals in addition to songwriting and playing guitar. He also organized and creatively managed the group hide with Spread Beaver.


Kurt Cobain: Kurt Donald Cobain (February 20, 1967 – ca. April 5, 1994) was the lead singer, songwriter, and guitarist of the Seattle rock band Nirvana. He served not only as the band's frontman and principal songwriter, but also as its "leader and spiritual center". With the band's success, Cobain became a major national and international celebrity, an uncomfortable position for someone who claimed "Famous is the last thing I wanted to be."



Layne Staley (August 22, 1967 - ca. April 5, 2002) was the lead singer of the rock group Alice In Chains and the short-lived supergroup Mad Season. At the age of twelve, Staley began playing drums and played in several glam bands in his early teens, but aspired to be a singer. He later traded in his drum set for a microphone. He met up with Jerry Cantrell in 1987 while at a party, and Cantrell soon asked him to join his band Diamond Lie. Eventually, the band renamed itself Alice in Chains. Originally a glam band, Alice in Chains shifted into marked metal influences, and was soon included as part of the burgeoning grunge movement.



2Pac: Tupac Amaru Shakur (June 16, 1971 – September 13, 1996), also known by his stage names 2Pac and Makaveli, was an American rap artist, actor, and poet. He is listed in the Guinness Book of World Records as the best-selling rap/hip-hop artist ever, having sold over 73 million albums worldwide, including over 44.5 million sales in the United States alone.


Christopher "Big Punisher" Lee Rios: Christopher Lee Rios (November 9, 1971 – February 7, 2000), better known as Big Punisher or Big Pun, was a New York rapper of Puerto Rican descent who emerged from the underground rap scene in The Bronx in the late 1990s.



Lisa "Left Eye" Lopez: (TLC) Lisa Lopes, Singer Lisa Nicole Lopes (May 27, 1971 – April 25, 2002), also known under the stage name of "Left Eye", was a member of the popular R and B and hip hop group TLC.



Christopher "Notorious B.I.G." : Wallace Christopher George Latore Wallace (May 21, 1972 – March 9, 1997) also known as Biggie Smalls (after a stylish gangster in 1975's Let's Do it Again) , Big Poppa and Frank White (from the film King of New York), but best known as The Notorious B.I.G (Business Instead of Game), was a very popular rapper who rose to fame during the mid-1990s.



Lamont "Big L" Coleman: Lamont Coleman (May 30, 1974 – February 15, 1999), better known as Big L, was an American rap artist. Big L was born, raised, lived, and fatally shot in the same Harlem neighborhood he so frequently rhymed about. He is mostly remembered for his freestyle ability, his critically acclaimed debut album Lifestylez Ov Da Poor & Dangerous and his murder at the age of twenty-four. Following Coleman's death, he has been since celebrated as one of the best emcees of all time, due to his oft-lauded punchlines and razor-sharp lyrics.



Aaliyah: Dana Haughton. Born on (January 16, 1979 – August 25, 2001), better known simply as Aaliyah, was an American R&B singer, dancer, fashion model and actress.
Introduced to audiences by R&B singer R. Kelly, Aaliyah became famous in her own right during the mid-1990s with several hit records from the songwriting/production team of Missy "Misdemeanor" Elliott and Timbaland, and their associate Steve "Static" Garrett.


Kami (of the group Malice Mizer) ( Kami died on 21/06/1999 )

Nutshell By Alice In Chains
Σημ. Η επιλογή των καλλιτεχνών είναι δική μου. Τα βιογραφικά στοιχεία τους είναι από την WikipediA