Αγαπημένε ίσκιε,
πάψε ν’ ακολουθείς τα βήματά μου.
Στόχω ξαναπεί. Πάντα θα είμαι μόνη.
Αλυσοδεμένη στην παραλιακή μονοτονία
αυτού του απομεσήμερου.
Θέλω να σού μιλήσω.
Κλαψιάρικο βιολί
της ανάσας σου οι διακυμάνσεις.
Πόσο σ’ αγαπάω σαν λιώνεις από θλίψη!
Ποτέ δεν κατακτήσαμε το κάστρο.
Πάντα ξέφευγε μια ηλιαχτίδα
από μέσα μας
κι έπεφτε στο γκρεμό.
Αγαπημένε ίσκιε,
πάψε ν’ ακολουθείς τα βήματά μου.
Στο έχω ξαναπεί.
Πάντα θα είμαι μόνη.
(καλοκαίρι 2004)
© Lucy
απο τα καλυτερα ποιήματά σου:) (πλησιαζει και το καλοκαιράκι)
ReplyDeleteδεν θυμαμαι εαν το ειχα διαβασει και στο παθ μπλογκ σου, εκει διαβαζα αναμεσα σε αστραπες και διαστημοπλοια, παντως εδω ειναι καλυτερα για τα ματια μου και την υγιεινη της ορασης μου (ξερεις τι λεω χαχααχααχαχα)
anula, σε πιάνω αδιάβαστη! Γρήγορα να μελετήσεις το blog μου στον path! χαχαχααααα, έλα βρε, τάβγαλα όλα τα ιπτάμενα, μα τόοοοοοσο πολύ πιάαα????
ReplyDeleteΠάντως thnx a lot! Τι αφηρημένη που είμαι, δεν σ' ευχαρίστησα πριν για τα ευγενικά σου λόγια!
ReplyDeleteΕκεί έχετε καλοκαιράκι πολύ πιό νωρίς! :-)