Παραιτηθείτε ΤΩΡΑ!

Η γελοιότητα σε όλο το μεγαλείο της!
Μετά το ΕΓΚΛΗΜΑ της ολοσχερούς καταστροφής της Πάρνηθας, του μοναδικού πνεύμονα οξυγόνου της ταλαίπωρης Αττικής,
που την έχουν καταντήσει οι παντός είδους ιθύνοντες μία ζωντανή Κόλαση,
έρχεται και η απίστευτη γελοιότητα και η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι
των πολιτικών, του πυροσβεστικού σώματος και κάποιων ρεπόρτερς της κρατικής τηλεόρασης, οι οποίοι δηλώνουν ευθαρσώς και αναισχύντως, ότι έχουν τις ελπίδες τους στον θεό για την κατάσβεση της πυρκαγιάς και ότι περιμένουν βροχή για να σταματήσει επιτέλους η φωτιά!
Ναι, καλά διαβάσατε, αυτή η τελευταία είναι η κοτσάνα που εκστόμισε ρεπόρτερ της ΝΕΤ!
Δηλαδή, σαν να λέμε, ούτε ο κρατικός μηχανισμός, ούτε ο σχεδιασμός για αντιμετώπιση εκτάκτων αναγκών, ούτε η συνεργασία των αρμόδιων φορέων που εμπλέκονται σε παρόμοιες καταστάσεις,

αλλά ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΒΡΟΧΗ ΜΑΣ ΣΩΖΕΙ!

Βρε, ξανά-μανά!

ΟΥΣΤ!
Ασυνείδητοι!
Εγκληματίες!

Full Moon Rising

Σονάτα Υπό Το Σεληνόφως
(Μoonlight Sonata)

Ludwig van Beethoven


Στο mini player
H Φαντασία του
Chopin
(Για να ακούσετε τη Moonlight Sonata
απενεργοποιείστε το mini player )

Eδώ
το περυσινό Moonlight Sonata post.

Neanderthal

Εμείς, όλοι οι κωλοελληναράδες, ας φάμε στη μάπα το τερατούργημα που δημιουργήσαμε, αυτό ντε, που λέγεται ...Αθήνα

Αυτό, ντε, το χωρίς ίχνος πράσινου, που το βρωμίζουμε καθημερινά, και το κατουράμε κι εμείς και οι σκύλοι μας...
Ρε νεάντερνταλ, όλη η Σταδίου και η Πανεπιστημίου βρωμοκοπάνε κατρουλιό, έλεος ρε σεις!
Απολίτιστοι, του κερατά!
Ου! Nα χαθείτε!

Αυτό ντε, που λέγεται η πιο αρχαία και πολιτισμένη (χαχαχαα!!) πρωτεύουσα της Ευρώπης, το τσιμεντένιο, υδροκέφαλο τέρας, με τα εκατομμύρια τόνους λαμαρίνας, που τις κυκλοφορείτε στους θεόστενους και κακοτράχαλους, δρόμους της, φουκαράδες, για να αποκτήσετε και καλά κοινωνικό στάτους!

(Όμως, τι να περιμένει κανείς, από μυαλά που φτιάχνουν και πλασάρουν διαφήμιση, όπου ακούγεται το εξής ανεκδιήγητο, στο περίπου: "Όχι, δεν νοιάζομαι για σένα, το αμάξι μήπως έπαθε τίποτα..."
Μόλις σιγουρέψω και τι ακριβώς διαφημίζεται, θα επανέλθω.)

Καιρό έχω να σας το πω, αλλά, σήμερα είναι η ιδανική μέρα πάλι:
Βρε ΟΥΣΤ!
Νεάντερνταλ του κερατά!

Melting...

Melting

my

body

and

soul

AWAY

on
this

TRISTE

Dance Floor

this

HOT

Summer

Night...

Lucy 2007

Zhang Yimou στο Μέγαρο Μουσικής

Η φωτογραφία είναι η μόνη, που ήταν δυνατόν να τραβήξω,
από το τέλος της παράστασης.

Το τρομερό παιδί της Κινέζικης κινηματογραφίας
σκηνοθετεί την αριστουργηματική ταινία του

Σήκωσε Τα Κόκκινα Φανάρια

για μπαλέτο.

H αίθουσα ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΤΡΙΑΝΤΗ ήταν ασφυκτικά γεμάτη εχθές, παρά τον καύσωνα.
Οι τυχεροί, που παρακολουθήσαμε αυτό το αισθητικά άψογο θέαμα,
αποζημιωθήκαμε δεόντως!

Ο Yimou μετέφερε τη δύναμη του δημιουργικού του οίστρου στη σκηνή.
Δυνατά συναισθήματα, αισθησιακή χορογραφία, σοφό μίγμα κλασσικού μπαλέτου και πολεμικών τεχνών, με σαφή, όμως έμφαση στον κλασσικό χορό, υποβλητικοί φωτισμοί, τους οποίους επιμελήθηκε ο ίδιος, απρόβλεπτες σινεφίλ αναφορές, που ξάφνιασαν και άγγιξαν ιδιαίτερα τους μυημένους στον κινηματογράφο, όπως η μυσταγωγική σκηνή, πίσω από το παραβάν, με τις σκιές των δύο μελλοντικών εραστών, να γιγαντώνονται και να μικραίνουν, ήταν μερικά από τα μαγικά συστατικά της παράστασης.

Η σκιά του αφέντη, που απαιτεί να πάρει με τη βία τη μικρή προστατευομένη του, παραπέμπει ευθέως στον Ιβάν τον Τρομερό, του μεγάλου Sergei Eisenstein.
Η επίδειξη της δύναμης και της αδυναμίας, παίζουν με τα μεγέθη των σκιών, που άλλοτε γίνονται τεράστιες και άλλοτε συρρικνώνονται. Ο αφέντης του πολυτελούς οίκου με τα μαλλιά μαζεμένα και μυτερό γενάκι, φέρνει σινεφιλικές ανατριχίλες, καθώς ο φωτισμός τον πλαισιώνει και προβάλλει επιβλητικά το προφίλ του. Νοιώθεις τη βαριά σκιά του μεγάλου Ρώσου σκηνοθέτη να απλώνεται στο κορμί σου.
Για μένα η καλύτερη στιγμή της παράστασης.

Ο φόρος τιμής στο αρχαίο κινέζικο θέατρο και στην Όπερα, καθώς και στον παραδοσιακό ερωτικό χορό των λεπτεπίλεπτων πορσελάνινων κοριτσιών της Κίνας, ενώνει το παρελθόν με το παρόν με αριστοτεχνικό τρόπο.

Οι χορευτές χειροκροτήθηκαν με τη θέρμη, που το αθηναϊκό, φιλότεχνο κοινό, αφειδώς χαρίζει!
Περίμενα και τον Yimou στην σκηνή, αλλά προφανώς προτίμησε να μείνει στο Πεκίνο, ετοιμάζοντας την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων!



Ακόμα δυο φωτογραφίες από παραστάσεις, που παρακολούθησα στο θέaτρο Badminton το 2007 και τις απόλαυσα, την κάθε μία για διαφορετικούς λόγους.

Jesus Christ SuperSTAR

και

The SWAN LAKE

Θα δοθεί η ευκαιρία να γράψω εδώ γι' αυτές τις παραστάσεις.

Lucy 2007

For Ever? Nay...

Μόλις τελείωσε, θέλω να πιστεύω, μια περίοδος απίστευτης κόπωσης, σωματικής, ψυχικής και συναισθηματικής.

Θα προτιμούσα να σκέπτομαι, πως έληξε δια παντός, αλλά, επειδή στον τομέα αυτόν είμαι φριχτός άνθρωπος και το ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ, εκτός του γεγονότος, ότι είναι ανέφικτο,
μια ουτοπία, δεν ταιριάζει και στην ιδιοσυγκρασία μου

(εδώ θέλει λίγη ανάλυση το πράγμα, επειδή, έχοντας πολύ νωρίς στη ζωή μου συνειδητοποιήσει, ότι οι άνθρωποι έχουν μια εγγενή αδυναμία στο να παραμείνουν κάπου ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ, ίσως ο αλάνθαστος, όπως έχει αποδειχτεί, μηχανισμός μου αυτοσυντήρησης να το έχει απωθήσει, σαν έννοια αποκρουστική, ενώ υποσυνείδητα το επιζητεί με απέλπιδα ζέση),

ευελπιστώ, ότι αυτή η εξουθενωτική κόπωση, που χτύπησε συγχρόνως σε όλα τα μέτωπα, θα με αφήσει ήσυχη για μεγάλο χρονικό διάστημα, ώστε να απολαύσω τις χαρές που φέρνει μαζί του το καλοκαίρι.

Ατέλειωτες αμμουδιές, ερημικές κατά προτίμηση-ποτέ δεν μού άρεσαν τα μεγάλα πλήθη-εκτός από τους χώρους των clubs, όπου ο αέναος και ολονύχτιος χορός ανεβάζει την αδρεναλίνη σε peak limits και κάνει τις αισθήσεις να παίρνουν φωτιά,
και τις διεκδικήσεις στο δρόμο, όπου κυοφορείται ένα νέου είδους όνειρο, αυτό της συντροφικότητας και της κοινωνικής πάλης!

Αλλά ας επανέλθω στο καλοκαίρι!
Γνωρίζω πολύ καλά, ότι τα προβλήματα ανακυκλώνονται!
Είναι ένας τρόπος να δοκιμάζεται η αντοχή μας;
Είναι ένας τρόπος να μένουμε ανθρώπινοι;
Είναι ίσως ένας τρόπος να συνειδητοποιούμε, ότι είμαστε φτιαγμένοι από φθαρτό και ευάλωτο υλικό και τόσο μα τόσο τραγικά περαστικοί σε αυτό το χαώδες σύμπαν;

Συνειδητοποιώντας κάθε δευτερόλεπτο της ημέρας αυτές τις αλήθειες, δεν μπορώ παρά να αισθάνομαι το βαρύ χέρι της μελαγχολίας να μού σφίγγει το στομάχι!

Με μερικές έννοιες προσπαθώ να εξοικειωθώ, αλλά είναι τόσο αφόρητα δύσκολο, ειδικά, όταν αντικρίζεις την απουσία κατάματα. Όταν μπαίνει βαθιά μέσα στη ψυχή και το μυαλό σου το παράλογο!
Όταν, όλες οι άλλες παρουσίες αρχίζουν να έχουν πένθιμη απόχρωση κι όταν το φως της ημέρας είναι μια τραυματική εμπειρία και η ίδια η κραυγαλέα λάμψη του ήλιου είναι βαριά και σκοτεινή!

Όταν ΟΛΑ σού φαίνονται ΑΔΕΙΑ!
Τίποτα απολύτως δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτό το ΚΕΝΟ!

Ο πανδαμάτωρ χρόνος, θα πει κάποιος!
Ναι, πιστεύω στον χρόνο!
Αυτός είναι, που σε δικαιώνει πάντα!
Αυτός που θεραπεύει, αυτός που καταλαγιάζει την αντάρα.
Κι από αντάρες έχω ζήσει πολλές!

Από σήμερα όμως, θα τις κλείσω σε ένα γαλάζιο, θαλασσινό μπουκάλι, όλες τις αντάρες της ζωής μου, όλους τους πόνους και όλες τις απουσίες και θα βγω στην αμμουδιά και στα βράχια και στη θάλασσα, την απέραντη αγάπη μου, να βουτηχτώ, να καθαιρεθώ, να βαφτιστώ από την αρχή, να νιώσω μέρος του απέραντου αυτού κόσμου, να γίνω ΣΥΝΕΝΟΧΟΣ του σύμπαντος.
Lucy 2007

Whispers

photo © Lucy


Whisper
in
my
ear
words
that
I
long
to
hear

Lucy 2007

Shadows

After having cried
I'm still blue-eyed

Shadows
fading
Away

Shadows
weaving
silk
dreams

Shadows
hiding
in
the
corners
of
my
mind

Shadows
kissing
the

Silence
of
Eternity

Lucy 2007

photo © Lucy

Wish You Were HERE!

Βάκχες - Με ΜΑΝΙΑ

Θα χωθούμε βαθιά στο αδηφάγο πλήθος

Θα κυλιστούμε στη λάσπη

Θα σκοτώσουμε τον Κρόνο

Για να πάψει να τρώει τα παιδιά του

Θα γίνουμε μαινάδες και σάτυροι

Θα παίζουμε στον πλαγίαυλο

Πένθιμη μουσική

Θα εγκληματήσουμε κατά

Όλων των εγκλημάτων

Θα φιληθούμε μανιασμένα

Μέσα στο βούρκο

Θα σκάψουμε μακρύ λαγούμι στο σκοτάδι

Θα κάνουμε έρωτα κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της κουκουβάγιας




Θα ξύσουμε παράθυρα μέσα στα μάτια

Θα καλύψουμε τα πρόσωπα με πράσινη μπογιά

Να γίνουμε αόρατοι σαν χαμαιλέοντες

Θα σερνόμαστε σαν φίδια σε αρρωστημένα όνειρα

Θα ρίχνουμε βέλη σε ξεχασμένες νάρκες

Θα υποκλιθούμε στο κοράκι

Στο κοράκι

Στο κοράκι

Και σε όλα τα πτωματοφάγα όρνια





Θα φάμε ζωντανή την Αγαύη

Και θα φτύσουμε τα κόκαλα της

Και θα χορεύουμε γυμνοί κάθε πανσέληνο

Με μανία

Με μανία

Με μανία

Lucy 2007

Μανία

Τώρα

Θέλω

Nα

Γιορτάσω

Τη

Ζωή

Με

Πιότερη

ΜΑΝΙΑ


Lucy 2007

Ενδότερο

Σε νιώθω σαν μια άγρια χαρακιά
να μού ματώνει τους κερατοειδείς
Το να προσπαθώ να αποφύγω τη σύγκρουση
μαζί σου
είναι τόσο ουτοπικό
σαν να θέλω να περιδιαβώ το σύμπαν
γυμνή
Aφουγκράζομαι και τον παραμικρό ψίθυρο
της ψυχής σου
όλα σου τα αναστενάγματα
και τις ενδότερες ραγισματιές σου
που τρίζουν μέσα μου
σαν μπουμπούκια της άνοιξης
που αρχίζουν να ανασαίνουν
στη βροχή

Lucy 2007

(στο mini player:
Archive - Lights)

Οπλοφορώ!

7:00 το βραδάκι και ο απόλυτος πανικός επικρατεί στο βασίλειό μου! Ανοιχτές
οι ντουλάπες, ρούχα ανάκατα, πεταμένα στο κρεβάτι και στον καναπέ, παπούτσια ριγμένα από δω κι από κει κι εγώ στη μέση όλου αυτού του λατρεμένου χάους, να scan-άρω μέσα στην αταξία, προσπαθώντας να φτιάξω το απόλυτο, θανατερό styling γι’ αυτήν τη βραδιά!
Τι θα φορέσω;
Το λευκό φόρεμα, με τις ασημί γόβες-καθρέφτη! Τα μαλλιά πιασμένα ψηλά, οι ώμοι ακάλυπτοι και διακριτικό μακιγιάζ! Πολύ σικάτο και καλοκαιρινό!
Όχι, μάλλον πολύ αθώο μού κάνει!
Θα είμαι σαν πριγκιπέσσα, που τόσκασε από την τελετή του γάμου της με τον κούκλο, που καθαρίζει την πισίνα!



Για να δούμε…Το μπλε ρουά φόρεμα, με τα μπλε πέδιλα και το μικρό μπλε τσαντάκι! Απόλυτη μονοχρωμία, εγγυημένο αποτέλεσμα! Για να σπάσει η μονοτονία, θα βάλω τις πέρλες, που μού χάρισε η μαμά στα γενέθλιά μου!
Αλλά, πάλι, μπαααα…πολύ στημένο το βρίσκω.
Α! Να! Το βρήκα! Το καινούργιο κίτρινο φορεματάκι με τα φλατ πέδιλα με τις εντυπωσιακές χάντρες! Ωχ! Μάλλον ούτε αυτό! Είναι πολύ κοντό!
Τι θα κάνω;

Δεν έχω τίποτα, μα τίποτα να φορέσω!
Πανικός!
Τη Δευτέρα πρέπει να πάω για ψώνια.
Δεν έχω τίποτα, τίποτα, τίποτα να φορέσω!

Ανακατεύοντας το χάος, γεμάτη άγχος, ξετρυπώνω το μαύρο φόρεμα. Αυτό που σε βγάζει από την δύσκολη θέση, όταν δεν έχεις τίποτα, ή νομίζεις, ότι δεν έχεις τίποτα να φορέσεις; Ναι, ακριβώς αυτό!
Το σηκώνω ψηλά και το περιεργάζομαι. Μα φυσικά! Τέλειο! Με λεπτές ράντες, στενό στο μπούστο, αλλά όχι πολύ αποκαλυπτικό, και σε γραμμή αμπίρ, όμορφες, απαλές πτυχώσεις και μίνι όσο ακριβώς πρέπει για να είναι αριστοκρατικό! Πώς δεν το σκέφτηκα νωρίτερα; Παπούτσια τώρα.
Όχι αυτά…ούτε αυτά…
Τι βάσανο το ντύσιμο! Μήπως να πάω με το τζιν;



Νάτα! Τα βρήκα! Και συνδυάζονται τέλεια! Μαύρα, ψηλοτάκουνα πέδιλα. Τι πέδιλα, δηλαδή; Δύο λεπτά λουράκια όλα κι όλα! Έτσι και σπάσει κάποιο, τη βάψαμε. Μια φορά τα έχω φορέσει μόνο, γιατί οι δέκα πόντοι τακούνι απαιτούν ασκήσει θάρρους! Αλλά απόψε θα θυσιαστώ! Η ιεροτελεστία του μπάνιου έχει ήδη ολοκληρωθεί, με αρωματικά, μεθυστικά άλατα και αιθέρια έλαια, από γνωστή αλυσίδα καταστημάτων, που ειδικεύεται σε οικολογικά καλλυντικά!
Τόσο μεθυστικά, που παραλίγο να κοιμηθώ στη μπανιέρα!
Ξετυλίγομαι από το μπουρνούζι και γλιστράω επάνω μου το μαύρο φόρεμα. Η αίσθησή του είναι απαλή σαν χάδι. Σκαρφαλώνω στα ψηλοτάκουνα πέδιλα, και χαζολογάω για λίγο, κάνοντας πρόβα πάνω - κάτω στο δωμάτιο, ενώ συγχρόνως θαυμάζω το βαθύ μπορντώ χρώμα του βερνικιού στα νύχια των ποδιών και των χεριών μου!
Ταιριάζει υπέροχα με το μαύρο!
Τα μαλλιά λυτά ή μαζεμένα; Εγώ και ο εαυτός μου αποφασίζουμε παμψηφεί, μαζεμένα ψηλά! Τα χτενίζω και τα πιάνω χαλαρά με μια μαύρη πιάστρα με διακριτικά στρας. Τα περιεργάζομαι από όλες τις πλευρές και χαμογελάω με ικανοποίηση!
Ελαφρύ μακιγιάζ στα μάτια και βαθυκόκκινο προς μπορντώ κραγιόν στα χείλη



να δένει απόλυτα με το βερνίκι των νυχιών. Σειρά έχει το αγαπημένο μου άρωμα. Λίγες σταγόνες στους καρπούς, στη βάση του λαιμού, εκεί που χτυπάνε οι φλέβες και δημιουργούν θερμότητα και μία σταγόνα στη γραμμή του στήθους από το μεθυστικά αποπλανητικό youth dew μου και είμαι έτοιμη!
Ρίχνω στο μαύρο μου τσαντάκι κινητό, κλειδιά και λεφτά και κλείνω πίσω μου την πόρτα, αφού έχω αφιερώσει πρώτα μια τελευταία ματιά στον καθρέφτη μου και έχω χαρίσει στον εαυτό μου ένα πλατύ χαμόγελο!
Κατεβαίνω κάτω, μπαίνω στο αμάξι, βάζω στο cd player
Doors και C’mon Baby, Light My Fire
και ξεκινάω.





Μωρό μου, φυλάξου απόψε.

Οπλοφορώ!

Tonight

I'll
Hold
You
Tonight


Save

Tonight




Save

Tonight




Tomorrow
I'll
Be
Gone




Tomorrow
I'll
Be
Gone



Save

TONIGHT!




I'll
Hold
YOU
TONIGHT

TOMORROW
I'LL
BE
GONE

(Eagle-Eye Cherry)

(mini player playing:
Save Tonight,
Eric Clapton,
and
Archive)

Aν...

Αν
Αν θες
Αν θες εσύ
Αν θες εσύ να
Αν θες εσύ να με
Αν θες εσύ να με ορίσεις
Αν θες εσύ να με ορίσεις σύμφωνα
Αν θες εσύ να με ορίσεις σύμφωνα με
Αν θες εσύ να με ορίσεις σύμφωνα με την
Αν θες εσύ να με ορίσεις σύμφωνα με την προδιαγεγραμμένη
Αν θες εσύ να με ορίσεις σύμφωνα με την προδιαγεγραμμένη αναζήτηση
Σου
Αν θες εσύ να με ορίσεις σύμφωνα με την προδιαγεγραμμένη αναζήτηση
Αν θες εσύ να με ορίσεις σύμφωνα με την προδιαγεγραμμένη
Αν θες εσύ να με ορίσεις σύμφωνα με την
Αν θες εσύ να με ορίσεις σύμφωνα με
Αν θες εσύ να με ορίσεις σύμφωνα
Αν θες εσύ να με ορίσεις
Αν θες εσύ να με
Αν θες εσύ να
Αν θες εσύ
Αν θες
Αν


Lucy 2007

Time

Time is not
my friend

Time is not
my enemy
either

Time is

what

Time is

Never mine

Never yours

Never conquered

Never captured


Always defeated

By

Time

I am...


Always begging

For a tiny seed

Of Time's

Time

An old, precious

Engraving

On my wrists

Time is

So desperately

Untrapped

It almost

Hurts...


Lucy 2007

Real

Make




Me




Real...




Make

Me

Live

AGAIN

Ronald D. Laing - Κόμποι

Ronald Laing

Κόμποι

«Στις μέρες μας πολύ λίγα βιβλία συγχωρούνται. Μαύρο πάνω στο καναβάτσο, σιωπή στην οθόνη, ένα άσπρο φύλλο χαρτί, είναι ίσως πράγματα κατορθωτά. Υπάρχει ελάχιστη σχέση ανάμεσα στην αλήθεια, και την κοινωνική “πραγματικότητα”. Γύρο μας υπάρχουν ψευδογεγονότα, στα οποία προσαρμοζόμαστε σε μια ψευδή συνείδηση κατάλληλη για να θεωρήσουμε τα γεγονότα αυτά σαν αληθινά και πραγματικά, ακόμα και σαν ωραία. Στην κοινωνία των ανθρώπων η αλήθεια βρίσκεται πια λιγότερο σ’ ό,τι είναι τα πράγματα και περισσότερο σ’ ό,τι δεν είναι. Η κοινωνική μας πραγματικότητα είναι τόσο απεχθής, αν θεωρηθεί στο φως της εκτοπισμένης αλήθειας, και η ομορφιά σχεδόν δεν είναι πια δυνατή εκτός κι αν είναι ψέμμα».
(Από την εισαγωγή)

ΚΟΜΠΟΙ

Ο Τζακ μπορεί να καταλάβει
ότι υπάρχει κάτι που δεν μπορεί να καταλάβει η Τζιλ
και ότι αυτή μπορεί να καταλάβει ότι υπάρχει κάτι
που αυτή δεν μπορεί να καταλάβει
αλλά ότι αυτή δεν μπορεί να καταλάβει ΤΙ δεν μπορεί να καταλάβει

Μολονότι

(ο Τζακ μπορεί να καταλάβει ότι)
αυτή μπορεί να καταλάβει ότι ο Τζακ μπορεί
να καταλάβει ό,τιδήποτε είναι αυτό
που αυτή μπορεί να καταλάβει ότι δεν μπορεί να καταλάβει

αλλά δεν μπορεί να καταλάβει τι.



Ο Ronald D. Laing γεννήθηκε στη Γλασκώβη και αποφοίτησε από το ομώνυμο πανεπιστήμιο. Εργάστηκε σαν ψυχίατρος σε πάρα πολλά νοσοκομεία και κλινικές καθώς και στο Ινστιτούτο Ανθρωπίνων Σχέσεων Τάβιστοκ, όπου μελέτησε το θεσμό της οικογένειας.

(εκδόσεις ΠΟΛΙΚΟ ΑΣΤΕΡΙ)